Waar Jezus komt gaat alles in zijn richting staan, dat zagen we vorige zondag bij het roepen van zijn leerlingen, en als ik het goed zie gebeurt dat ook hier weer: zijn optreden in de synagoge straalt een gezag uit, en een zegginskracht die men daar nog niet mee heeft gemaakt. Zodat men zich afvraagt: wie is dit in hemelsnaam? Zijn woorden werken kennelijk anders dan wat men gewend is, zijn woorden beschrijven niet iets en beredeneren niet iets, maar bewerken iets. Hoe wij ons dat precies voor moeten stellen, daar staat Marcus niet bij stil. Huidige journalisten zouden een microfoon onder de neus van synagogegangers hebben gehouden: hoe kwam hij op u over? Dat is de stijl van Marcus niet. Maar hij beschrijft wel dat het gezag (volmacht moet je eigenlijk beter vertalen) waarmee hij optreedt ook zijn uitwerking heeft op een eng figuur dat men daar blijkbaar wel kende maar aan wie daar niemand vragen stelde. Ook deze mens, door een "onreine geest" bezeten, reageert op een eigen manier op Jezus. Dat wil zeggen, dat is de buitenkant. De binnenkant is dat deze man niet eens zozeer op Jezus reageert, maar is het gesprek tussen deze twee eigenlijk een gesprek van de geesten die er in deze twee mensen huizen: een demonische macht in deze man reageert op de geest van God in Jezus. "Waar de geest van God is daar is vrijheid" zegt Paulus ergens. Ik voel er op het moment het meest voor om deze twee reacties op het optreden van Jezus vanuit het begrip zuiverheid te vatten: de man in kwestie heeft een "onreine", een onzuivere geest, en Jezus wordt als puur en zuiver ervaren.