Koorts vinden wij niet zo'n dramatische aandoening, koorts duidt op een functionerende afweer van het lichaam. In bijbelse tijden was de waarneming anders, de schoonmoeder van Petrus is "door vuur aangestoken", men beleefde dit als onnatuurlijk, als een bezettende macht, die thuis hoort in het rijtje van demonen, onreine geesten en enge ziekten.
Jezus geneest de schoonmoeder van Petrus. Maar wat opvalt is dat daar geen woord aan te pas komt, enkel aanraking en beweging. Hij laat haar opstaan, neemt haar bij de hand, de koorts verdwijnt. Of is dat de stenografie-stijl van Marcus, die geen woord teveel schrijft? Het zou kunnen, maar ik zou geen genezing weten die niet met woorden gepaard gaat. Het valt me des te meer op omdat op het eind van het tekstgedeelte de reden voor Jezus om van daar weg te gaan de behoefte is om woorden te spreken - en niet om te genezen. Is het wat eenzijdig geworden? De balans naar één kant doorgeslagen? Misschien is dat een lijn: hoe verhoudt zich woord tot daad, verheldering tot bemoediging, diaconie tot liturgie, aandacht voor het lijf tot aandacht voor de ziel? Nou, die kant gaat het ongeveer op - als ik niet op een ander spoor wordt gezet (zoals Jezus lijkt te overkomen in dit gedeelte).