Driekoningen is eigenlijk niet de goede benaming voor dit feest. Want er is sprake van wijzen, magiers. Nergens staat dat het er drie zijn, en ook nergens dat het koningen zijn. Dat heeft latere traditie er van gemaakt, in de zesde eeuw pas. Hoe vinden de magiers hun weg naar het kind, naar de nieuwgeboren koning? Ze hebben twee dingen nodig: ze zijn door de ster op weg gezet, dus door hun kennis als astrologen, astronomen die ze vermoedelijk waren. Maar sterrenkunde brengt je niet bij Jezus, zei en zegt de kerk sindsdien, want ze hebben ook nodig dat er in de schriften wordt gekeken. De schriftgeleerden moeten hen weer op weg helpen, als ze in Jeruzalem beland zijn, daarna zien ze de ster pas weer. Soms zei de kerk het met zelfgenoegzaamheid: je hebt toch de schriften nodig, je moet dus bij ons langs anders kom je er niet. Bij die zelfgenoegzaamheid moet je vraagtekens plaatsen.
Want wat heeft het te betekenen dat de inwoners van Jeruzalem wel de plaats van de koning weten te vinden maar niet het tijdstip? Want dat tijdstip had de magiers nu juist in beweging gezet. Is het zo, getrokken naar vandaag: de niet-kerkelijken laten zich in beweging brengen door het goddelijke, maar in de kerk weten ze niet wat de klok geslagen heeft? Ze hebben er wel de schriften en de kennis, maar gek genoeg gebruiken ze die alleen om anderen te beleren en brengt hen dat zelf niet in beweging. Ze zoeken niet, ze blijven gewoon zitten waar ze zijn omdat ze denken alles al te weten. Of ga ik nu wat kort door de bocht?