Het meest frappante aan de tekst lijkt me het ogenblikkelijke opstaan en gevolg geven aan de roep van Jezus door de leerlingen. Meestal gaan roepingen anders: met veel tegenwerpingen, denk aan Mozes, Jozua, Jeremia. Maar hier: zonder slag of stoot, ook zonder enige vraag om bedenktijd gaan ze achter Jezus aan. Althans: zo schrijft Marcus dat op. Waarom doet hij dat zo? Waarschijnlijk om te laten zien hoe groot het gezag is waarmee Jezus optreedt. Want het gaat hem om de blik op Jezus, terwijl die van ons lezers waarschijnlijk meer gericht is op de leerlingen die zo onweersproken en beslist volgen. Misschien moet je ook zeggen dat het ogenblikkelijke volgen van Jezus zo gek nog niet is, als je niet alleen deze verzen, maar alle voorafgegane verzen van het hele hoofdstuk meeneemt. Want Johannes had de weg toch bereid, de mensen rijp gemaakt? Hij had toch naar Jezus gewezen, en dat hij zou komen, en dan... Vandaar misschien dat de leerlingen konden reageren, alsof ze er al op zaten te wachten. En dan natuurlijk de vraag hoe wij ons deze tekst eigen maken: geldt dit soort roeping voor iedereen? Of alleen voor de leerlingen van Jezus? Hun vader Zebedeus, om maar iemand te noemen, wordt niet geroepen... En wie heeft er vandaag roeping nodig? Mensen die werken in banen waar een behoorlijke dosis idealisme voor nodig is? Of is ieder mens in gelijke mate geroepen?
Het woord roeping ligt op deze tekst. Ik ben zelf op dit moment eerder geneigd om het over bestemming te hebben. Misschien ook omdat één van de hier geroepenen de apostel Jakobus is, voor veel mensen een symboolfiguur voor het zoeken naar en vinden van je bestemming; velen wandelen het pad naar zijn graf in Santiago de Compostela. En roeping is een woord dat ook in de oude naam voor kerk zit: ecclesia, de er-uit-geroepenen.