Het is zondag trinitatis. De drie-een-heid van Vader, Zoon en Geest is compleet. In de lutherse traditie is deze zondag het ankerpunt voor de benaming van de komende zondagen tot het eind van het kerkelijk jaar. Dat geeft heel wat gewicht aan deze zondag, lijkt het. In de calvinistische lijn duidt men de zondagen aan als zoveelste "van de zomer" of "van de herfst". Te veel eer voor trinitatis lijkt me ongepast: het woord als zodanig komt in de bijbel niet voor, en het is geen feest dat in het leven van Jezus te situeren is (zoals kerst, pasen, pinksteren wel zijn), het is een feest vanuit de reflectie van de christelijke leer, en dat vind ik minder. Maar de laatste woorden van het Matteus-evangelie die we vandaag lezen noemen wel, uit de mond van Jezus opgetekend, Vader, Zoon en Heilige Geest als formule voor de doop (zoals we dat vandaag ook in alle kerken doen, oecumene-breed). Je kunt je afvragen waarom dan in Handelingen 2,38 Petrus de doop niet met de triniteit in verbinding brengt, maar voorstelt om te dopen in de naam van Jezus. De enige andere plek in de bijbel die Vader, Zoon en Geest noemt, is het laatste vers van 2 Corinthiers.
Wat ik wel sterk vind aan de tekst uit Matteus is dat de evangelist teruggrijpt naar het begin van zijn evangelie. In de eerste verzen ging het al om Immanuel, God met ons (1,23). En nu in de laatste verzen dus ook weer: Ik ben met jullie alle dagen... - dat is het kader waarin zijn evangelie staat. Dat is wat Matteus ons van Jezus wil vertellen, in zijn evangelie vinden we verder geen hemelvaart, geen pinkstergebeuren, geen afscheidsreden.
Terwijl de drie-een-heid in de kerkelijke traditie vaak als kapstok fungeerde voor het vaste onbetwijfelde christelijk geloof lees ik in de laatste verzen van Matteus dat van de leerlingen van Jezus "sommigen twijfelden". Ik weet nog niet hoe ik dat moet verstaan maar dat zet me aan het denken over het belang van de twijfel...