Nu dan toch: vrede (Zacharia) en rust (Matteus). Na twee zondagen achter elkaar teksten te hebben gelezen die bol stonden van waarschuwingen en ongemak, duiken wij nu de "comfort zone" in. Jezus vraagt niet teveel van mensen: zijn juk is zacht, zijn last is licht. En mensen die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan wordt door Jezus rust beloofd. Wat zijn dat voor mensen, de vermoeiden en de zwaar beladenen? Dat zouden de mensen kunnen zijn die de profeet op het oog heeft: ze zijn weer terug in het land, terug uit de ballingschap, de tempel wordt weer opgebouwd. Maar ondertussen: de vermoeidheid slaat toe, en de moedeloosheid. Er is nog zo veel te doen, we kunnen het niet overzien, en wij zijn maar een klein en kwetsbaar groepje.
Zijn wij eigenlijk ook van die mensen die zwaar beladen door het leven gaan? Voelen we ons aangesproken door die woorden van Jezus? En hoe komt dat dan? Zien we het ook wel eens niet zitten? Opgejaagd door het leven gaan en nergens tijd voor hebben - dat is het levensgevoel van veel mensen. En in de kerk zeggen we wel dat daar de plek is om op adem te komen - maar in de praktijk lijken we meer op een activiteitencentrum, er moet altijd wat te doen zijn, leven in de brouwerij / kerk. Zou het goed zijn om deze tekst tot aanleiding te nemen om eens wat naar binnen te kijken? En wat zou het te betekenen hebben dat verstandigen het niet snappen maar kinderen wel? Ik moet denken aan een bekend geworden citaat van kerkvader Augustinus: "Onrustig is ons hart totdat het rust vindt bij U". Even kijken of dat de lijn gaat worden voor zondag...