De naam van de zondag is rogate, "bidt!". Oorspronkelijk hoorde hier het gebed om een goede oogst in het kerkelijk jaar. Vanwege het accent op gebedsverhoring is de Johannes-tekst waarschijnlijk op nu deze zondag belandt. We worden opgeroepen om in de naam van Jezus te bidden.
Maar wat in het oog springt is de uitdrukking "een korte tijd". Een tijd waarin de leerlingen Jezus niet zullen zien. Wat is daarmee bedoeld? Gaat het over de tijd tussen zijn dood en opstanding of gaat het over de tijd tussen zijn hemelvaart en wederkomst?
Als je naar de plek in het evangelie kijkt moet je het eerste aannemen, want de plek waar deze woorden klinken is de laatste maaltijd met de leerlingen, zeg maar: de nasleep van de voetwassing. Maar de plaats in het kerkelijk jaar, tussen pasen en pinksteren, lijkt in de tweede richting te wijzen; sinds Augustinus hebben velen de tekst zo gelezen.
De tekst heeft het bovendien over een tijd van pijn die voorbij zal gaan, een "korte tijd". Korte tijd, dat zeg je misschien als het voorbij is. Dan is er blijdschap en dan vergeet je de pijn. Met een verwijzing naar de pijn bij de bevalling. De moeite die je nu hebt, gaat over. Troost is blijkbaar de bedoeling.
In een gespreksgroep deze week hadden we het over Kierkegaard. Van hem is de uitdrukking: Het leven kan pas achteraf begrepen worden maar het moet wel vooruit geleefd worden. Is dat het?