Pinksteren gaat over iets dat er nog nooit was geweest en iedereen van de wijs bracht. Maar het vieren van Pinksteren is ieder jaar hetzelfde. En ik wil het natuurlijk over iets anders hebben dan vorig jaar, en het jaar daarvoor...
Ik voel afstand: hoe komen we in de buurt van wat er beschreven wordt in Handelingen 2? Het lijkt in de praktijk meer op wat de deense filosoof Søren Kierkegaard eens beschreef in, zeg maar, een gelijkenis:
Eens in de week kwamen de ganzen in de ochtend bij elkaar. Een wat oudere mannelijke gans die goed van de tongriem gesneden was klom op een hek en snaterde wat naar de ganzen. Op hoge toon snaterde hij over de daden van hun voorouders, die het ooit gewaagd hadden om te vliegen. Hij snaterde het lof van de schepper die hen vleugels had gegeven. En hij wees ze er op dat het de roeping van de ganzen was om de vleugels uit te breiden, op te stijgen en over het land te zweven.
Als hij vertelde over streken die ver weg, en de grote daden van de voorouders, dan waren de ganzen ontroerd, soms moesten ze een traantje wegpinken. En hij wees hen op hun roeping: het de voorouders nadoen, opstijgen en de wind onder de vleugels voelen. Aan het eind van zijn gesnater was er daverend applaus. En alle ganzen gingen weer terug naar hun stal. Alleen één ding deden ze niet: ze begonnen niet zelf te vliegen. Ze gingen naar hun eten. Want het koren was goed en de boerderij was veilig.
- Zo doen wij het toch ook? We vertellen van de veranderende kracht van de Geest van God. Wij zingen: kom, heilige Geest. En dan gaan we terug naar ons gewone leven en alles blijft zoals het was.
Ja, of niet?