Niet kunnen horen en niet goed kunnen praten betekent een enorm lijden voor degene die het betreft. Meer dan gezonde mensen zich doorgaans realiseren drijft het je in de isolatie; contact met andere mensen is nooit (meer) normaal. Hulpmiddelen helpen je vaak een stuk op weg, maar het blijven hulpmiddelen. Zou je de tekst zo kunnen lezen dat Jezus wel alle aandacht heeft voor de betekenis van dit lichamelijke gebrek? In ieder geval gaat hij een stuk lijfelijker te werk dan hem gevraagd is, ipv handen op te leggen raakt hij de bewuste plekken aan een maakt gebruik van speeksel. Zoveel lijfelijkheid is als ongemakkelijk ervaren en heeft in de loop van de tijd voor correctiepogingen aan de tekst gezorgd, en misschien is het ook wel de reden dat Matteus en Lucas dit verhaal, dat ze gekend moeten hebben, hebben laten liggen; het komt alleen bij Marcus voor. Toch is het zeer de vraag of Marcus dit heeft opgeschreven alleen om zijn lezers te melden dat Jezus doofheid kan genezen. Jezus beweegt zich hier en in de teksten eromheen langs de grens heidens-gelovig. Daarmee wordt het een algemene vraag: hoe open zijn wij voor God? Hoeveel heidendom (in de zin van: niet open zijn voor God) zit er in ons? Hoe zeer hebben we nodig dat anderen die meer in God zien de hulp voor ons inroepen: leg deze de handen op! - ???