Meestal is Lucas de evangelist die heel nauwkeurig weergeeft wat er gebeurt als Jezus handelingen verricht. Maar nu heeft hij maar één zin nodig voor de genezing op zich, maar heel veel woorden voor de woorden van Jezus. Hij wil dus nu onze aandacht richten op wat Jezus zegt, meer dan op wat hij doet. Daarbij is Jezus in dit gedeelte ook de enige die spreekt. Zijn tegenstanders, farizeeërs en schriftgeleerden, houden de lippen stijf op elkaar. Je krijgt de indruk van twee partijen, Jezus aan de ene kant en de farizeeën en schriftgeleerden aan de andere kant, die elkaar nauwlettend - en wantrouwend - in de gaten houden. Wel observeren maar niets zeggen - dat is meestal een kenmerk voor een verziekte sfeer. Er spelen dingen die niet genoemd worden maar wel invloed hebben. De motieven van de tegenstanders die Jezus door zijn vervelende commentaar blootlegt - zijn dat ook motieven die wij bij onszelf bespeuren?