Bij het trefwoord "roeping van leerlingen" hebben de meeste mensen de gang van zaken zo voor ogen: Jezus roept "volg mij" en zonder te dralen staat de geroepene op en volgt Jezus op zijn weg. In het Lukasevangelie gaat dat anders. Daar rukt Jezus Petrus op de huid, steeds dichter. Terwijl de mensen zich om Jezus verdringen houdt hij zich eerst afzijdig: hij moet werken. Dan legt Jezus gewoon beslag op de werkplek van Petrus, hij gaat in zijn boot zitten. Vervolgens geeft hij Petrus een opdracht die deze eigenlijk had moeten weigeren, vanuit zijn vissersexpertise gezien. Jezus legt zo gezien ook nog beslag op zijn beroepservaring. De ongelofelijke visvangst is voor Petrus een ontmoeting met het/de Heilige. Dit kan niet, dit is overweldigend, dit is goddelijk, wat hij meemaakt. En hij zegt tegen Jezus: ik ben een slecht mens, we moeten uit elkaar. Jezus zegt: we moeten dichter bij elkaar. Je zult er maar mee opgescheept zitten, zo'n mens als Jezus die je niet ontwijken kunt. De grootste vangst van Petrus is meteen zijn laatste: hij wordt volgeling van Jezus, mensen-visser. Vragen zouden kunnen zijn: inhoeverre is bij ons ook het werk het argument om Jezus "buiten boord" te houden? Gaan we zijn "woord" volgen als hij ons de diepte in stuurt en ons weg hebben wil van het oppervlakkige? En wat zou er in zo'n woord van hem moeten zitten als ons dat kan aanzetten om dingen te wagen die we voor gewoon nooit zouden doen?