We lezen tot de eerste zondag van november in principe uit het boek Genesis, wat de eerste lezing betreft. Verhalen over Abraham en Sara. Ik zal daar de focus op richten, en minder op de evangelielezing over de twee verschillende zonen. Die zijn namelijk eerder aan de orde geweest, maar niet eerder dat wat wonderlijke verhaal waarin Abram (nog geen Abraham!) zijn echtgenote voor zijn zus laat doorgaan, uit angst om zijn eigen leven. Sara is namelijk bloedmooi (hoewel, hoe waarschijnlijk is dat, want Abram is 75 jaar en Sara was 10 jaar jonger; iemand op pensioengerechtigde leeftijd bloedmooi noemen is waarschijnlijk pure ironie - of blinde liefde) en hij is gewoon bang dat men haar van hem afpakt. Als ze zijn vrouw is staat hij in de weg en wordt misschien vermoord. Als ze zijn zus is is ze vrij om te gaan. Mooie aartsvader is dat, die ten koste van Sara zijn eigen leven wil redden! Geen voorbeeld! Het verhaal van Abram, geroepen door God en vertrouwend, komt nog maar net op gang en het lijkt al weer vast te lopen. Want dat Abram naar Egypte gaat is niet omdat hij de stem van God volgt, maar omdat hij honger heeft en in het zogen. beloofde land is er niets te eten. Het vervelende: als je zelf kiest, beland je bij waar de macht is. Honderden vluchtelingen in gammele bootjes op weg naar Lampedusa. Zo begrijpelijk. Abram is een geroepene. Wij zijn geroepenen. Dat is niet altijd de makkelijkste weg. Daarvoor moet je openstaan voor de stem van God en om durven keren op je schreden. Zoals die zoon uit het evangelie die eerst nee zei en daarna toch ging, in zich gekeerd is, en omgekeerd. Het morele compas weer goed gezet. Abram moet ook zijn morele compas goed zetten. Zich door vertrouwen laten leiden en niet door angst en macht...