Abram tussen twee vrouwen. Zou zijn echtgenote Sara gevoeld hebben hoe radeloos Abram was met de belofte van nageslacht, die maar bleef gelden en waar toch niets van kwam, en Abram op leeftijd? Merkte ze hoe moeilijk hij het er mee had dat er nog geen kind was? Dacht ze uit medelijden met Abram iets te moeten doen? Tenslotte had Abram van God wel de belofte gehoord dat hij het kind zelf zou verwekken. Hij had niet gehoord over bij wie dat zou gebeuren... We lezen over draagmoederschap. Dat klinkt modern, maar daar moet je voorzichtig mee zijn, want in de oude orient schijnt dit geen al te vreemd gebeuren te zijn. Wat ook in die tijd wel vreemd was (en wat dus niet had gehoeven) is dat Sara Hagar aan Abram tot vrouw geeft. Daar spreekt grote vertrouwdheid tussen die twee vrouwen uit, vertrouwdheid die dus in het vervolg in het tegendeel omslaat. Sara wil dat Hagar uit haar levenskring verdwijnt en weer onzichtbaar wordt. Maar daar werkt de Eeuwige niet aan mee. Hij is bij wie niet gezien is, een engel komt bij haar. Het hele stuk tekst draait rond het woord "zien". God ziet Hagar in haar uitzichtloze situatie. Er staat overigens niet dat God ook Sara en Abram ziet; die twee moeten het allemaal zelf oplossen, blijkbaar... Er is ook door een groepje geschilderd bij dit bijbelverhaal, u zult het zondag zien.
Neem ik de evangelielezing (Mt 22, 1-14) er bij, dan zou ik als trefwoord kunnen formuleren: "De blik van God gaat verder dan je zou denken."