Het is best een heikel thema: vergeving. Niet omdat wij het niet goed en belangrijk vinden dat wij anderen vergeven. Daar zal iedereen het wel over eens zijn. Het is heikel omdat er al gauw mensen in beeld komen die levenslang pijn lijden door wat een ander hen heeft aangedaan. Waardoor spreken over vergeving dicht bij ontkenning van pijn komt te liggen. Mensen torsen vaak onpeilbaar verdriet met zich mee, vanwege onherstelbare, onomkeerbare gebeurtenissen die de schuld van een ander zijn. Dat het stuk begint met Petrus die probeert te tellen, te berekenen, is daarbij veelzeggend. Want het gaat juist om het feit dat het leed niet te tellen, de pijn niet te peilen is. De reactie van Jezus maakt dat duidelijk: er komt geen eind aan. Niet aan de vergevingsgezindheid, maar ook niet aan de pijn die de gekwetste voelt. Gevoel lijkt me een belangrijk woord voor het thema vergeving.
Ik wil iets proberen te zeggen over wat vergeving is, en wat daar niet mee is bedoeld. Een graatwandeling dus, zo voel ik dat wel. Alvast dit: vergeving heeft met loslaten te maken.
En ik wil proberen te peilen wat wij zouden kunnen doen om - in de lijn van deze koninklijke mens die ons als voorbeeld wordt getoond - het kwaad niet door te geven maar te ontkrachten.