Bij deze passage moeten we bedenken dat onze situatie anders is dan degene waarin deze woorden zijn geschreven. De gemeente ten tijde van Matteus kende vervolging. Het was gevaarlijk om christen te zijn. Sommige christenen overleefde het niet. Wij kunnen misschien aan Egypte denken, waar koptische christenen bedreigd worden en er regelmatig aanslagen op kerken zijn. Als we dat niet doen, zal de passage dat de bedreigers niet alles met je kunnen doen, niet bij je ziel kunnen, geen troost oproepen, maar juist de angst waarvoor het troost wil zijn.
Ondertussen staat in deze paar verzen wel drie keer de oproep: Wees niet bang! Dit is dus de rode draad door het verhaal.
Wij worden niet bedreigd, en we kunnen van de daken roepen wat we willen, wellicht zonder dat iemand er wat om geeft. Maar de vraag is natuurlijk of bij ons de angst voor mensen helemaal weg is als het om het geloof gaat. Durf je het er over te hebben, of zakt je al snel de moed in de schoenen? Zeg je misschien veel te snel tegen jezelf dat ze het vast niet zullen waarderen als je over geloof praat?
Hoe afhankelijk zijn wij van wat anderen er van vinden?

Trinitatis is de naam van de zondag, vooral in de Lutherse Traditie is dit een zondag met enig gewicht. En de tekst die vanouds gelezen wordt is het gesprek tussen Jezus en Nicodemus. Drieëenheid. Wat moet je je er bij voorstellen? Anders dan bij de "echte" feesten van de kerk gaat het hierbij niet om een gebeurtenis in het leven van Jezus zoals kerst en pasen, maar om een theologisch concept, een denk-model. Een idee-feest dus. Het woord triniteit komt in de bijbel niet voor, dat is later bedacht. Nu we ter gelegenheid van 500 jaar reformatie dit jaar het Luthers leesrooster volgen, wil ik er toch even bij stilstaan: hoe belangrijk is die zondag Trinitatis, wat voor wijsheid of inzicht valt er aan te ontlenen voor je geloof, en vooral: wat heeft Nicodemus met Trinitatis te maken, behalve het feit dat die éne Nicodemus dríe keer in het Johannesevangelie genoemd wordt? Tot zondag!

Pinksteren is de verjaardag van de kerk. Met pinksteren is de gemeenschap van volgelingen van Jezus zelfstandig geworden en heeft wegen moeten bedenken om het zonder de aanwezigheid van haar Heer te moeten stellen. Dat de kerk er is, is - door vele ontwikkelingen heen - een gevolg van die gebeuren. Wat ga je doen op een verjaardag? Misschien toch even terugkijken? Meestal valt bij dit soort retrospectieve acties het grote verschil op tussen waar het begon en waar we nu zijn. Misschien toch wel goed om even bij stil te staan. Waar zijn de jaren gebleven en is er nog wat te merken van wat er aan het begin was? En kan de herinnering aan het begin ons misschien helpen om goed zicht te krijgen op hoe we nu leven? Langs deze weg wilde ik het proberen zondag...

De zondag tussen Hemelvaart en Pinksteren is eigenlijk een "verwachtingszondag". Zoals Pasen in de kerk een voorbereidingstijd van 40 dagen kent en kerst de vier adventszondagen, zo is deze zondag eigenlijk de voorbereiding op Pinksteren. Wat is er dan, tussen "niet meer" en "nog niet"? Het verlangen. Verlangen naar de beloofde Geest van God, dat we weten dat we niet zomaar alleengelaten zijn, maar dat de nabijheid van God in nieuwe vormen zal blijken. In het Johannesevangelie krijg je zelfs de indruk dat die Geest heel hard nodig is. Want in de tijd van het Johannesevangelie was het ook de tijd van de martelaren - christen zijn kon je het leven kosten. Dat is in onze tijd en op onze plaats (maar niet b.v. in Egypte of Syrië) gelukkig anders. Maar hebben wij niet evenzeer de Geest van God nodig, de adem van de Eeuwige, om het in ons leven over God en over Jezus te hebben en te laten merken wat het geloof voor ons betekent?

Opnieuw een tekst uit de afscheidsredenen van Jezus. In het Johannesevangelie is vanaf de voetwassing in hst 13 t/m hst 17 eigenlijk één afscheidsrede. Jezus zegt dat het voor zijn leerlingen goed is dat hij hen verlaat. Misschien kun je daarbij denken aan kinderen die het huis uitgaan: afscheid doet pijn, maar is wel een voorwaarde voor het ontwikkelen van zelfstandigheid. Het verhaal van Jezus zal zo het verhaal van zijn volgelingen worden. Sterker eigenlijk nog: het verhaal over Jezus is niet meer een verhaal over toen en daar, maar het verhaal van allen die zich door hem laten inspireren. Jezus raakt los van tijd en plaats, wordt van persoon tot werkzame kracht. Lastiger aan de tekst zijn waarschijnlijk voor ons de referenties aan een rechtsgeding dat er gaande is, er vallen woorden als waarheid, leugen, zonde, gerechtigheid, pleitbezorger, oordeel. Deze beelden begrijp je alleen als je je realiseert dat de gemeente t.t.v. Johannes onder hoogspanning staat: vervolgingen en conflicten met de joodse gemeenschap. Overal is de vraag aanwezig: aan welke kant sta je? Dat is anders dan bij ons. Bij ons geen nadeel voor gelovige mensen, van die vraag heeft onze manier van geloven niet zoveel last. Of vergis ik me nu?

De lezing wijst al richting hemelvaart, afscheid van Jezus. Het zijn raadselachtige uitspraken van Jezus over dat de leerlingen hem niet meer zullen zien en dan weer wel. Als een hete aardappel gaan die formuleringen heen en weer tussen Jezus en de leerlingen: onverteerbaar. Jezus duidt met zijn formuleringen op zijn naderende einde: sterven en opgewekt worden. Het zal op iets goeds uitlopen maar eerst zal er verdriet zijn. Hij vergelijkt met het barensweeën van een vrouw. Als ik me losmaak van de situatie van Jezus en de leerlingen blijft voor ons de vraag: Ervaren wij dat ook wel eens zo, dat Jezus niet zichtbaar is in de dingen die we meemaken? Is God uit beeld geraakt, ver weg? De Jesajatekst (Jes 40,26vv) verwoordt die ervaring ook: we zijn in ons leven op een plek waar we niet willen zijn, en God lijkt hier geen invloed te hebben. De ervaring van de ballingschap: ik ben hier niet thuis, en God is ver. Maar geen moment in ons leven is zonder God, wel is hij vaak anders aanwezig dan we zouden willen.

Dankzij het Luthers Leesrooster dat wij nu volgen t.g.v. het reformatiejubileum lezen we deze palmzondag de intocht van Jezus in Jeruzalem volgens Johannes. Dat komt niet zo vaak voor. Daarom let ik op de veschillen met de andere evangelisten. Bij Johannes "vindt" Jezus een ezel waar hij op gaat zitten, de leerlingen komen er niet aan te pas. In de andere evangelien stuurt hij de leerlingen er op uit om de ezel te zoeken. Bij Johannes is er eigenlijk geen regie in het gebeuren, het overvalt de mensen gewoon en ze reageren impulsief. Ook geen kleding en palmtakken op de weg gespreid bij Johannes. Iedereen wil Jezus zien. En dat komt omdat bij Johannes de opwekking van Lazarus eraan vooraf gaat (en niet de tempelreiniging). Dit nieuws verspreid zich als een lopend vuur en men noemt hem een koning. Daar reageert Jezus dan weer op door op de ezel te gaan zitten. Waarmee hij aangeeft hoe hij dan als koning begrepen zou willen worden. Er is een tegenstelling: de mensen zitten vol van woorden, terwijl Jezus met geen enkel woord reageert. Hier wordt al zichtbaar dat de rol van Jezus omschreven is met wat hij ondergaat, niet door wat hij zou kunnen. Hij zal de graankorrel zijn die in de aarde valt om het eigen leven te verliezen en nieuw leven mogelijk te maken. Toonzetting voor de Stille Week.

"De wonderbaarlijke spijziging" of "Het wonder van het brood". Zulk soort opschriften heeft in veel bijbels de passage die we lezen. Zo worden onze ogen en oren richting "wonder" gestuurd. Nu is het een zeer bekend bijbelverhaal dat door alle evangelisten wordt verteld (Matteus en Markus ieder twee keer zelfs), maar het is wel van belang om de verschillen te zien. Johannes is namelijk anders dan de anderen. Bij hem deelt bv Jezus zelf uit aan de mensen, zijn leerlingen komen er niet aan te pas. En bij Johannes is er ook geen sprake van honger. Bij de andere evangelisten wordt Jezus door de leerlingen op de noodzaak van eten gewezen, bij Johannes begint Jezus zelf, en ipv dat de leerlingen hem op iets wijzen gaat hij hen "op de proef stellen". Kortom: het draait bij Johannes om Jezus zelf. Hij is het brood des levens, daar loopt alles op uit, en dat is de boodschap die gehoord wil worden. Zo wordt de vraag die er aan ons als lezers wordt gesteld die van de blikrichting. Voordat we overgaan tot delen (we collecteren voor de honger in Afrika) moet de blikrichting kloppen. En als ik het goed begrijp betekent dat vaak: wegkijken van de getallen en kijken naar wat er in je hart is. In de lijn van wat we lezen vieren wij de maaltijd van de Heer.