Opnieuw een tekst uit de afscheidsredenen van Jezus. In het Johannesevangelie is vanaf de voetwassing in hst 13 t/m hst 17 eigenlijk één afscheidsrede. Jezus zegt dat het voor zijn leerlingen goed is dat hij hen verlaat. Misschien kun je daarbij denken aan kinderen die het huis uitgaan: afscheid doet pijn, maar is wel een voorwaarde voor het ontwikkelen van zelfstandigheid. Het verhaal van Jezus zal zo het verhaal van zijn volgelingen worden. Sterker eigenlijk nog: het verhaal over Jezus is niet meer een verhaal over toen en daar, maar het verhaal van allen die zich door hem laten inspireren. Jezus raakt los van tijd en plaats, wordt van persoon tot werkzame kracht. Lastiger aan de tekst zijn waarschijnlijk voor ons de referenties aan een rechtsgeding dat er gaande is, er vallen woorden als waarheid, leugen, zonde, gerechtigheid, pleitbezorger, oordeel. Deze beelden begrijp je alleen als je je realiseert dat de gemeente t.t.v. Johannes onder hoogspanning staat: vervolgingen en conflicten met de joodse gemeenschap. Overal is de vraag aanwezig: aan welke kant sta je? Dat is anders dan bij ons. Bij ons geen nadeel voor gelovige mensen, van die vraag heeft onze manier van geloven niet zoveel last. Of vergis ik me nu?