In het laatste stuk uit het boek Job horen wij dat God - min of meer - aan de kant van Job staat en kwaad wordt op de vrienden van Job. Kennelijk heeft God liever te maken met mensen die hem aanklagen dan met mensen die hem verdedigen. Dat geeft te denken als we de neiging hebben om gebeurtenissen theologisch "kloppend" te willen maken. Pure ironie: de vrienden die tegen Job gezegd hebben dat hij een goddeloze is (want straf gekregen) hebben de gebeden van Job nodig. Hij bidt voor zijn vrienden: ze wisten niet wat ze zeiden. Een beetje vreemd is het sprookjesachtig vervolg: alles komt goed... Job krijgt van alles het dubbele aantal terug. Vreemd omdat het lijkt alsof kinderen tegen elkaar weggestreept kunnen worden. Maar ook omdat het lijkt dat dit eind van het verhaal het geheel weer onderuithaalt. Is het dan niet wachten op de Satan die opnieuw verschijnt bij de hemelse raadsvergadering en zegt: "ja, zolang het goed gaat is geloven makkelijk..." De aanklager komt in hst 42 trouwens niet meer terug, terwijl je dat eigenlijk wel zou verwachten vanuit het begin van het boek.
Vers 6 over het berouw van Job blijkt vertaaltechnisch een moeilijk stuk te zijn...