Het woord dat in de NBV wordt gebruikt, huidvraat, is een goede keus. Want het is enerzijds geen term voor een specifieke ziekte, zoals Lepra. Dat is correct, het woord wat er staat (melaatsheid in oudere vertalingen) is een verzamelnaam voor uiteenlopende huidziekten die overdraagbaar waren. Anderzijds is huidvraat een plastisch woord dat tot de verbeelding spreekt, en dat was wat je zag: de huid werd aangevreten, opgevreten. Het weerzinwekkende zit in het woord. Wat mij verder opvalt is dat in bijbelse tijden de taak van uitsluiting van een aan huidvraat lijdende een taak van de priester was, en daarbij moest hij zich heel zeker zijn van zijn zaak. Het verschil tussen priester en arts was in die tijd minder strikt dan vandaag, maar hiermee is wel aangegeven dat het niet alleen om een medisch gebeuren gaat, maar ook om een sociaal en religieus gebeuren. De isolatie werd waarschijnlijk als zwaarder ervaren dan de aandoening. Dan is het sprekend dat beiden, zowel de aan huidvraat lijdende als ook Jezus, over grenzen gaan. Ze doen allebei iets dat niet mag. De man had heel wat anders moeten roepen, namelijk "onrein". En Jezus had hem zeker niet aan mogen raken. Hij had een voorbeeld kunnen nemen aan Elisa in het "contact" met Naäman in de ot lezing uit 2 Koningen 5. Maar Jezus overtreedt bewust grenzen die onmenselijk zijn. En hij geneest en brengt een mens weer terug in de (geloofs-)gemeenschap.