Afgelopen zondag was het bij ons startzondag. Die startzondag heeft altijd een sfeer bij zich van: "kom op, we beginnen weer, we gaan iets doen, we slaan de handen ineen" - zoiets. Nu moet ik zeggen dat ik het wel fijn vind dat de tekst van vandaag, een week na de startzondag, dit geluid wat gaat relativeren. Niet werken aan je imago en belangrijk, groot en nuttig willen zijn is het eerste, maar de vraag hoe je in het leven wil staan, en waar je met je aandacht heen wil. Jezus moet teleurgesteld zijn in de leerlingen van hem, want die reageren niet op zijn aankondiging dat de toekomst voor hem somber zal zijn. Zij nemen de toevlucht naar makkelijkere onderwerpen: hun eigen imago. Hoe kom je goed voor de dag, wat denken ze over je, wat zien ze van je? Jezus neemt een kind in zijn armen. Een kind was in die tijd een toonbeeld van kwetsbaarheid, een kind was niet belangrijk. Een liefdevol gebaar is dat, en zo wil Jezus zijn vrienden er toe bewegen, zich te verhouden tot de zachte krachten. Zodat zij niet de andere kant opkijken als het om moeilijke dingen gaat. Van het nuttige activisme naar de liefdevolle aandacht dus. Ook goed voor ons?