Er is een gedicht van Vasalis met als titel 'steen' en het eindigt met "o sla de rots opdat ik ween". In het evangeliegedeelte gaat het over deze twee dingen: over huilen en over een onwrikbare steen. Met die steen, weggerold, wat nou juist niet hoort te kunnen, begint het verhaal. En terwijl je aan de mannen in het verhaal geen enkele emotie kan bespeuren (ze vonden het kletspraat, ze zagen, ze kenden de schriften niet, ze gingen naar huis) geeft Maria uiting aan haar verdriet; ze huilt, en wordt zowel door de lichtgestalten als door de 'tuinman' uitgenodigd om te vertellen waarom zij huilt. Voor de mannen is het paasgebeuren een zaak van kale feiten, voor Maria een kwestie van relatie. Zie ik het goed dat dit verhaal ons uitnodigt om het paasgebeuren vooral via de relatie te benaderen, goed voelen of we misschien door de Opgestane worden aangesproken waardoor onze blikrichting verandert, net als bij Maria, en wij niet meer gefocust blijven op de stenen (er is niks meer aan te doen) in ons leven?