Hoe zou dat zijn gegaan bij Zacharias, de priester, met de verhouding van werk en privé? Ik heb daar zelf wel eens problemen mee, vandaar misschien dat ik daar nu aan denk. Het hoort bij zijn werk als priester om te bidden om de komst van de messias. Zou hij dat nog met bezieling en toewijding kunnen doen, en zou hij ook een eigen gebed hebben gehad, een gebed om een kind? Of zou hij dat al lang hebben opgegeven? Spannende vraag: wanneer is het zover dat onze inschatting van de realiteit onze gebeden laat verstommen? Bid je tegen beter weten in? Wanneer is het tijd om God niet meer lastig te vallen met je wensen en verwachtingen en je neer te leggen bij de situatie - en misschien van God te vervreemden? Zou hij het moeilijk hebben gevonden zijn werk te doen? De engel Gabriël komt naar hem toe en ontmoet hem op zijn "werkplek", en daar confronteert hij hem met zijn privé-situatie. Verwarrend! Misschien is hij daarom wat "van de wap"? Trouwens: de naam Gabriel had de oude priester al op een spoor kunnen brengen: Gabriël, dat was de engel die ooit Daniel kwam vertellen dat zijn gebeden verhoord waren... Maar Zacharias ziet dit verband niet, hoewel hij dat moet hebben gekend en geweten. Hij moet van ver komen: "hoe kan ik weten...?" Dit moet kennelijk nog ruimte krijgen in zijn ziel: hij valt stil. Dit moet groeien en het kan niet zomaar naar buiten. Zijn er - de kleur is paars - bij ons ook dingen die met God en ons zelf te maken hebben en die nog moeten groeien? Dingen die we (nog) niet naar buiten kunnen brengen? Tot zondag!