Als je niet kunt rekenen op een warm onthaal - wat dan? Beide lezingen (begin van Ezechiel 2 en begin van Markus 6) hebben min of meer hetzelfde thema: de profeet past niet in het profiel. De mensen van Nazaret, het geboortedorp van Jezus, zien in hem de dorpsgenoot, de buurjongen, de bekende - maar niet de mens van God. Het eerste zit het tweede in de weg. En - na al de heilzame gebeurtenissen die hieraan voorafgaan - Jezus blijkt machteloos. Hij kan niets doen. Zijn grens ligt bij het ongeloof van de mensen. Op zich is dat een onverwachte opmerking, want in al wat hiervóór wordt verteld over hem, bleek het ongeloof van de mensen hem niet te hinderen zijn gang te gaan. Maar nu verlamt het hem. Als wij niet open zijn voor hem, als ons leven-van-alledag te zeer op de voorgrond staat, dan kan hij niet tot ons doordringen - is dat wat het ons wil zeggen? Als we op geen enkele manier ontvankelijk zijn voor wat we niet kennen, en ons alleen maar bezighouden met wat we (denken te) kennen - dan gebeurt er niets, dan springt de vonk niet over? - Jezus wordt meestal, ook in zijn eigen tijd blijkbaar, aangeduid met de naam "Jezus van Nazaret". Maar hij is helemaal niet van Nazaret, dat zouden de bewoners over wie we lezen wel willen, maar dat is juist niet zo. Hij is nu in Nazaret, hij is dus uit Nazaret, maar hij is niet van Nazaret. Hij is nooit van iets of iemand, hij is hooguit een mens van God.