Jezus bedroefd "tot de dood". Dat is een groot (theologisch) probleem geweest voor de christenen in de antieke. Als Jezus god was kon hij toch geen gevoelens van angst hebben? Geen hartstochen ook? Dus men bedacht allerlei gedachtenconstructies waardoor men er mee probeerde te leven. Zijn angst werd aan zijn menselijke natuur toegeschreven terwijl zijn goddelijke natuur geen angst kende. Of hij koos zelf om angst te hebben. Of hij deed het met het oog op anderen. Vandaag hebben we, denk ik, minder moeite, met Jezus die angstig is, hij komt daardoor misschien juist wel dichtbij. In kunstwerken van de Gethsemane-scene zie je een lijn van de onaangeroerde Jezus temidden van angstige leerlingen (!) in de vroege mosaieken via de uitbeelding van gevoelens in de middeleeuwen tot het uitdrukken van de door Jezus ervaren afwezigheid van God, in de 20e eeuw (Auschwitz). Dat is boeiend! Maar ik ga toch maar geen schilderijen tonen, want er is door een groep gemeenteleden geschilderd bij deze tekst, en dat moet de aandacht hebben.
Bovendien kunnen we het, aan het begin van de Stille Week, in plaats van over de naturenleer beter over onszelf hebben: wat voor Jezus hadden we dan gewild? Een onaangeroerde? Een die houvast biedt? Of een Jezus die dichtbij is, bij je eigen angst en vragen? En nog dichter bij onszelf: lijken wij op de leerlingen die hem in de steek laten? We zijn in ieder geval geconfronteerd met een tekst die niet vaak in de bijbel voorkomt: Jezus vraagt om aandacht voor zichzelf/! Terwijl we veel meer gewend zijn hem te zien in de rol van degene die hulp en steun aan anderen geeft, al dan niet roepend om ontferming. Nu is hij het zelf die om ontferming roept! Hoe geven we Jezus aandacht?