De afgrenzing van dit tekstgedeelte roept vragen op. Eigenlijk zijn het twee onderwerpen: eerst gaat het over het zweren van een eed, daarna over vergelding met als climax: 'heb je vijanden lief!' Het lijkt me lastig het over beide thema's tegelijk te hebben, dus ik zal moeten kiezen. In de katholieke kerk leest men vanaf vers 38, dat is duidelijker. Daar zat de opeenhoping van thema's overigens in de teksten voor afgelopen zondag. Welke thema's uit de bergrede kies je wel en welke laat je liggen, het schijnt een lastige vraag te zijn voor de samenstellers van het leesrooster. Waarom laat het Oecumenisch Leesrooster, anders dan het Lectionarium van de RKK, nu, net als drie jaar geleden, de passage over echtbreuk en ontrouw, 27-32, weg uit de zondagslezingen? Te moeilijk? Te dicht op de huid? - Zweren van een eed of gewoon ja-zeggen: Toen de nieuwe koning aantrad moest het kabinet een eed afleggen. Er waren mensen die zeiden: zowaarlijk helpe mij God. Anderen zeiden: dat beloof ik. Is de sympathie van Jezus voor de laatsten? De naam van God er niet bij halen? Of is dat toch wat anders? Vragen om Gods hulp bij het vervullen van een gelofte is toch wat anders dan God er bij halen om je eigen houding kracht bij te zetten, in assertorische zin? En dat laatste, werkt dat eigenlijk nog wel in onze samenleving? - - - De tekst over het liefhebben van je vijanden is wel een lastige. De lat ligt hoog deze zondag. Zeker als je de laatste regels leest: volkomen zijn omdat God volkomen is. Dat is dus wat ons te doen staat? Hoe verdraagt zich dat met de liefde en genade die we zo van Jezus gewend zijn? Of moeten we het daar nu eindelijk een keer niet over hebben? Ik moet nog kijken welke kant het balletje oprolt...