In (groeps-)gesprekken over geloofsbeleving valt me de laatste tijd op dat je het godsbeeld dat mensen hebben, als je wil, in twee grote kampen kunt indelen: er zijn mensen die God vooral als een persoon zien, en er zijn mensen die hem vooral als een kracht zien. Met een persoon kan je een relatie hebben, je richt je tot God in gebed, je kan "jij" of "u" tegen hem zeggen. Maar als je God niet als een persoon maar veel meer als een kracht ziet, die in je werkzaam is, en wellicht ook elders, b.v. in de natuur, en waarvoor je je ook open kunt en ook dient te maken, en die je kunt toestaan om invloed op je te hebben, is je gebed ook anders: minder gericht tot een persoon, maar ontvankelijk voor de "spirit". Waarschijnlijk zullen de mensen die zondag in de kerk zitten, zich ook bij één van deze twee richtingen het meest thuisvoelen. Misschien zijn ze ook van het ene naar het andere overgegaan, in de loop van de jaren. Hoe kijk je naar God? Is hij een persoon of is hij een kracht?
Ik zou allebei willen laten staan. In de lezingen van vanmorgen, met de Geest van God als inzet, komt het allebei langs: in het Johannesevangelie spreekt Jezus over de Geest als een persoon: de trooster, de bijstand, de pleitbezorger. Maar als je de tekst uit Handelingen leest, wordt de Geest meer beschreven als een (onpersoonlijke) kracht: een windvlaag, eigenlijk staat er: een ademtocht. De levensadem, iets om vervuld van te raken. - Maar misschien moet ik die kant niet al te zeer op, want het feit dat deze keer de torenbouw van Babel als ot-lezing gegeven is, moet mijn aandacht misschien wel op het fenomeen taal richten: Handelingen 2 is de tegenhanger van Genesis 11, daar de verschillende talen die het verstaan onmogelijk maken, en hier de geest die taalgrenzen overwint en gemeenschap creëert. - Er is trouwens deze week geschilderd bij het bijbelverhaal, en, zoals u zondag zult zien, zowel de torens als de wind hebben tot de verbeelding gesproken...