Geen van de evangelisten beschrijft de opstanding van Jezus. Het enige wat er beschreven wordt is het lege graf, ontmoetingen met engelen (of jonge mannen) en ontmoetingen met de opgestane. In Johannes 20 gaat het heen en weer: naar het graf, terug uit angst voordat Maria binnen was, wedstrijd tussen Petrus en Johannes wie het eerst bij het graf is, wel naar binnen, niet naar binnen, en dan Maria: niet herkennen, wel herkennen. Pasen blijft een geheim, in die zin dat we het gebeuren niet te pakken krijgen. Maar blijkbaar moet dat ook helemaal niet, want als ik een conclusie zou trekken uit het heen-en-weer tussen Petrus en Johannes, dan zou ik zeggen: wie het dichtst bij de feiten is, is nog niet het dichtst bij het geloof. En als ik een conclusie zou moeten trekken uit het heen-en-weer van Maria en de opgestane Jezus, dan zou ik zeggen: het gaat om de ontmoeting met de Levende, niet om het zien van een leeg graf. Maar Maria herkent Jezus pas op het moment dat die zelf haar naam noemt. Het zien van Jezus doet haar niets, het horen van zijn stem blijkbaar wel. Wil dat zeggen, dat we het allen, leerlingen toen en christelijke kerk nu, van het horen zullen moeten hebben? Luisteren naar de woorden die we hebben? De "bestaansmodus" van de christenen sinds pasen?