Het stuk begint met "zij" en het eindigt met "hij". Daarmee is de gang van het verhaal misschien wel treffend omlijst. Honderden heten hem welkom en halen met gejuich de koning op een ezel binnen, en op het einde van de dag gaat hij - met de twaalf - de stad weer uit. Weg menigte, weg gejuich, weg aandacht, weg ezel.
Het verhaal - en de sfeer - van palmzondag is heel dubbel. Tussen "Hosanna" en "Kruisig hem". We lezen dat verhaal van de intocht van Jezus in Jeruzalem dit jaar volgens het Markusevangelie. Markus besteedt zeven verzen aan de ezel en drie aan de intocht. Dus dat met de ezel is voor hem belangrijk; waarschijnlijk omdat hij wil laten uitkomen dat het gebeuren aansluit bij woorden van de profeten. Als Markus er zo veel nadruk op legt, kun je je afvragen of de mensen langs de rand van de weg wel zien dat Jezus op een ezel zit. Ze gedragen zich alsof hij op een paard zit. Hier omheen spelen de ongemakkelijke vragen van de palmzondag. Zijn wij zulke mensen? Hangen wij aan sensatie? Kijken wij liever naar onze (wens)dromen dan naar de realiteit? En is onze aandacht voor een ander over als die niet meer boeiend is?