Het woord "zegen" heeft voor ons niet meer de betekenis, die het had voor de mens van de bijbel. Maar op de een of andere manier kunnen wij ook niet goed leven zonder de een of andere vorm van goedkeuring van ons voorgeslacht. Niet in de zin dat je het zo moet doen als de ouden. Maar een basaal gevoel van er te mogen zijn, te mogen leven, te mogen experimenteren, de levensweg te mogen gaan. Het hele levensverhaal van Jakob draait om het woord "zegen". Hij heeft het moeilijk met de zegen. Kan niet zonder de zegen en kan ook niet met de zegen verder die hij heeft. Die heeft hij namelijk geroofd van Esau, zijn blinde vader heeft hij bedrogen, daarna zijn oom, en na elk bedrog moet hij vluchten, en nu, na twintig jaar, komt dit wat hem zijn leven lang achtervolgt, in één samengebald moment bijeen: hij gaat zijn broer ontmoeten. Je zou zeggen: dat is iets voor "Het familiediner" van de EO. Maar het lijkt me er eigenlijk nog te heftig voor. Want morele schuld verjaart niet. Je kunt niet zomaar aan tafel gaan zitten. Jakob zal eerst een ander mens moeten worden. Dat is wat hier beschreven wordt. Een duister figuur vecht met Jakob bij de rivier. Is het zijn schaduwkant? Een engel? Vijf keer in dit stuk treffen we op het woord "overgaan". Jakob moet een grens over, die hij tot nu toe gemeden heeft. Hij brengt het er niet zonder sporen van af. Maar hij komt wel als een ander mens uit het gevecht. En als u verderleest, blijkt hij ook nog een totaal verkeerd beeld van zijn broer te hebben, onderdeel van zijn leven-uit-wantrouwen, en blijkt hij "Het Familiediner" helemaal niet nodig te hebben...