Dit gaat over onze neiging over anderen oordelen te vellen. Of we die oordelen ook kenbaar maken tegenover de ander, of juist niet maakt voor de invloed van het oordelen op onze eigen geest niet uit. Als ik Jezus goed begrijp schuilt daarin een miskenning van onze eigen behoefte aan barmhartigheid van de kant van God en anderen. Jezus verduidelijkt wat hij zeggen wil met de bekende zin over balk en splinter.
Er is een sprookje van de Deense schrijver Hans-Christian Andersen (een paar jaar geleden was ik het museum dat rond zijn persoon en werken is opgezet, in Odense), het sprookje van de sneeuwkoningin; daarin speelt ook de splinter een rol. Dat sprookje gaat over een spiegel die breekt en waarvan de splinters in de ogen van de mensen terechtkomen zodat ze de werkelijkheid niet meer goed waarnemen. Ook bij Karl, de protagonist van dit sprookje. Als hij iets moois waarneemt wordt hij aggressief en moet het vernietigen. Het eind van het sprookje is dat door een vloed van tranen de splinter uit het oog wordt weggespoeld, Karl kan de schoonheid van de dingen weer toelaten en er van genieten, ook van de aanwezigheid van andere mensen. De boodschap van het sprookje (denk ik): soms moeten we eerst verdriet meemaken voordat we de balk in ons eigen oog kunnen zien en de andere mens als zus/broer kunnen waarnemen. Zou toch mooi zijn als daar niet eerst bittere tranen voor nodig zijn...