Van Jezus kan je toch moeilijk zeggen dat hij de mensen met handige trucjes of goedkope beloften overhaalt om aanhanger van hem te worden. Ook niet, dat hij, zoals veel sektes vaak doen, gebruik maakt van kwetsbare momenten in een mensenleven om iemand er toe te verleiden hem te volgen. Integendeel, hij waarschuwt ervoor om al te snel volgeling van Christus te willen zijn. Dit is geen uitnodiging, dit is afremmen van enthousiasme. De teksten (Dtn. 30, 15-20 en Lk. 14, 25-33) gaan over kiezen. Jezus wil dat je, alvorens je christen te gaan noemen, het risico dat je daardoor loopt, incalculeert. Dat klinkt een beetje hol in onze tijd, want je hebt er doorgaans geen nadeel van om je als christen te "outen", maar in andere tijden was dat wel zo. Behalve aan Dietrich Bonhoeffer, die vanwege het geloof in Christus tot keuzes kwam die hem uiteindelijk zijn leven kostten, denk ik ook aan de film "Des hommes et des dieux", die we enkele maanden geleden met een groep in het Kruispunt hebben gekeken: Negen trappistenmonniken in een klooster in het Atlas-gebergte leven in volledige harmonie met de (moslim-)omgeving, erkend en gewaardeerd door de plaatselijke bevolking. Dan staat er een groep moslim-extremisten op en eist dat alle buitenlanders het land verlaten. Om hun eis kracht bij te zetten vermoorden ze een groep kroatische arbeiders. Met veel pijn en moeite moeten de trappisten een afweging maken tussen weggaan of blijven, tussen zelfhandhaving en roeping. De overheid biedt hen aan het klooster door militairen te laten bewaken. Ze wijzen dat af en verzorgen zelfs een islamitische strijder die gewond is. Een paar dagen later nemen de extremisten de monniken gevangen.
Misschien kun je het zo zeggen: Christendom is geen feelgood-religie. Christen zijn is een keuze waar je nog spijt van kan krijgen. Denk er goed over na.