In deze dienst gebeurt er nogal wat: er worden twee kinderen gedoopt, Eva en Femke, en ook wordt Carola van Zanten als kerkelijk werker verbonden aan onze gemeente. Beide passen mooi bij advent: we hebben verwachtingen: dat het teken van de doop een begin van een leven met God mag zijn, en dat de werkzaamheid van Carola onze gemeente goed zal doen. Wat mij aan de teksten opvalt is dat de overgang van voleinding (vorige zondag) naar verwachting (advent) een geleidelijke is, geen omslagpunt: waar het donker is groeit het verlangen naar het komen van God. Je kunt je veel soorten van menselijk wangedrag voorstellen die ons verlangen naar een open hemel op gang brengen, net als Jesaja; er is veel geweld en (verbaal) gewelddadigs in het nieuws rond godsdiensten. Slechte dingen, gewelddadige en polariserende, bepalen het nieuws, wat goed gaat en harmonie uitstraalt is "geen item". Je moet toch wel oppassen, dat het slechte nieuws niet je grondpatroon van levensoriëntatie wordt. Dat is misschien wel de les van de vijgenboom: zo op het eerste gezicht is er geen leven, dor en doods. Maar onder de bast van die boom is er van alles aan de gang dat in de goede richting wijst; alleen dat zie je bijna niet. We worden, denk ik, opgeroepen om goed waar te nemen, op die dingen te letten die niet vanzelf de aandacht trekken, we moeten - het is advent - leren met een blik van verwachting te gaan kijken, groen te zien waar alles nog grijs en kaal is, en zo gaan kijken naar de dingen, naar de mensen...