Bij deze passage moeten we bedenken dat onze situatie anders is dan degene waarin deze woorden zijn geschreven. De gemeente ten tijde van Matteus kende vervolging. Het was gevaarlijk om christen te zijn. Sommige christenen overleefde het niet. Wij kunnen misschien aan Egypte denken, waar koptische christenen bedreigd worden en er regelmatig aanslagen op kerken zijn. Als we dat niet doen, zal de passage dat de bedreigers niet alles met je kunnen doen, niet bij je ziel kunnen, geen troost oproepen, maar juist de angst waarvoor het troost wil zijn.
Ondertussen staat in deze paar verzen wel drie keer de oproep: Wees niet bang! Dit is dus de rode draad door het verhaal.
Wij worden niet bedreigd, en we kunnen van de daken roepen wat we willen, wellicht zonder dat iemand er wat om geeft. Maar de vraag is natuurlijk of bij ons de angst voor mensen helemaal weg is als het om het geloof gaat. Durf je het er over te hebben, of zakt je al snel de moed in de schoenen? Zeg je misschien veel te snel tegen jezelf dat ze het vast niet zullen waarderen als je over geloof praat?
Hoe afhankelijk zijn wij van wat anderen er van vinden?