In het boek Genesis wordt gaandeweg de afstand tussen God en mens groter. Aan het begin is er nog de directe rede: God spreekt met Noach, Abraham, Izaak alsof ze naast elkaar staan. Bij Jakob wordt het anders: God is niet meer direct face-to-face aanwezig maar spreekt via dromen of er is een engel. Bij Jozef is er nog meer verwijdering: God spreekt door en in de gebeurtenissen en in het handelen van mensen. Dat maakt het ook een stuk lastiger om de stem van God te herkennen. Dat lijkt ook in deze passage aan de orde te zijn. De Eeuwige is niet zomaar in beeld, maar lijkt toch het verhaal van Jozef vast te houden, zodat het de goede kant opgaat.
Jozef wordt ons getekend als een rechtvaardige. De zegen van de Eeuwige is met hem, en eigenlijk ook rondom hem: dankzij Jozef merken andere mensen iets van de zegen van God. Dat is, denk ik, de bange vraag die door de Jozefsverhalen loopt: zal hij, nu hij in heidense omgeving is belandt, en alle dingen tegenstaan, zijn roeping trouw blijven? Of zal hij zich verliezen in de aantrekkelijke en verleidelijke kanten van het heidendom?
Het verhaal van Genesis 39 laat ons Jozef zien als een die de erotische verleidingen van de vrouw van Potifar weet te weerstaan, ook als het hem zijn status kost.
Bij die erotische verleidingen en de reactie van Jozef zijn, ook door de rabbijnen, heel wat kanttekeningen gemaakt. Dat maakt het verhaal tot een pikant en smeuïg geheel, waar van alles over te vertellen is. Ik moet er voor oppassen dat het om betrouwbaarheid blijft gaan: wie geven wij ons vertrouwen, wat maakt ons tot betrouwbare mensen, die - net als Jozef - zegen van de Eeuwige om zich heen verspreiden?
Er is in de afgelopen week ook geschilderd bij dit bijbelverhaal door een aantal mensen uit de gemeente.