We lezen de laatste verzen van het boek Genesis. Jozef sterft, wordt gebalsemd en wordt, zo vertaalt de NBV, in een sarcofaag gelegd, in Egypte. Bij die woorden moet ik denken aan een Tentoonstelling over stervensrituelen van Egzpte waar ik jaren geleden ben geweest. Verrassend genoeg blijkt na zoveel jaren de bijbehorende website nog steeds te bestaan. Ik was onder de indruk van de 4000 jaar oude technieken en rituelen bij het balsemen. En gisteravond hebben wij met een groep maar de film "Departures" gekeken. Japans, maar ook met een enorm indrukwekkende liefde voor rituelen rond het dode lichaam. De dood en de gestorvenen, zij hebben hun plaats in de dienst zondag, wij gedenken de gestorvenen van het afgelopen kerkjaar. "Sarcofaag" is overigens niet de enig mogelijke vertaling van het hebreeuwse woord hier, er staat het woord dat elders met "kist" wordt vertaald, en in "verbondskist" zit en ook het biezen mandje op de Nijl aanduidt, en ook de "ark" van Noach. Egypte is, zeg maar, het eerste en het laatste woord van ons tekstgedeelte. Maar Jozef, die zijn hele leven in Egypte heeft doorgebracht, wil dus juist niet in Egypte de laatste rustplaats vinden; zijn lichaam zal op Egyptische manier gebalsemd zijn (70 dagen duurde dat), maar uiteindelijk wil hij dat zijn stoffelijk overschot meegenomen wordt naar het land van belofte, dat ook zijn thuisland is. Sterven en thuis zijn, dat heeft met elkaar te maken. We willen dat ons lichaam ergens komt waar het "hoort", waar het thuis is. En wij zeggen dat God ons uiteindelijk thuis zal brengen. Misschien, dat is gelovig gedachtenspel, zijn we bij God wel meer thuis dan we ooit in een bewogen leven geweest kunnen zijn.