Het verbindende woord tussen de beide teksten is het koninkrijk. God is koning over de aarde, zegt Jesaja in mooie poetische taal. En wat Jezus vertelt zijn gelijkenissen van het koninkrijk. De mensenzoon zaait het zaad van het koninkrijk in de akker van de wereld.
Nu is er wel weer verschil tussen de gelijkenis (24-30) en de uitleg van die gelijkenis aan de leerlingen (36-43): De gelijkenis over het onkruid tussen de tarwe maant tot geduld en voorzichtigheid, maar de uitleg waarschuwt voor het oordeel en kent een behoorlijk apocalyptisch taalgebruik, een taal die ook gebezigd werd in de gemeenschap van Qumran. Daar, bij de Dode Zee, zijn in 1947 de Qumran-rollen gevonden die nieuw licht hebben geworpen op de overlevering van bijbelboeken. De schriftrollen werden bewaard door een soort sekte, die erg zwart-wit dacht. Hun teksten gaan voortdurend over de kinderen van het licht en de kinderen van de duisternis. En dat je je hele leven moet vechten tegen de engel van de duisternis, in een proces van discipline en perfectie. Daar leek men niet zo bang te zijn om het kwaad aan te wijzen...
Unde malum? Waar komt het kwaad vandaan? Een van de grote vragen in de theologie (en niet alleen daar), een vraag van alle tijden. Zou het de bedoeling van de teksten zijn om je maar niet suf te gaan piekeren over het antwoord op deze vraag en er liever over na te denken hoe je er mee om wil gaan? Is Hamas het kwaad dat uitgeroeid moet worden? Of de nederzettingen van Israel? Het uitroeien, althans voorzover dat met raketten gebeurt, maakt het er niet beter op, gezien het nieuws van de laatste weken. Moeten onze gedachten gaan in de richting van de "helicopterview" van Jesaja? Van bovenaf gezien overweegt het goede? Daar dan maar op vertrouwen, en je niet van de wijs laten brengen door al wat/wie zich al te indrukwekkend of machtig gedraagt op aarde?