Van de Deense sprookjesschrijver Hans Christian Andersen is een sprookje bekend met de titel "Der Tannenbaum" (ik ken alleen de Duitse titel). Daarin beschrijft hij de lotgevallen van een denneboom. Het absolute hoogtepunt dat hij in zijn leven mee mag maken is dat hij op kerstavond bij een gezin naar binnen mag en in een heerlijk licht wordt gezet, en ook versierd wordt met heel veel moois. Sprakeloos van genot ondergaat de boom deze ene periode, nooit meer is het in zijn leven zo onvoorstelbaar mooi geweest. Maar er is één nadeel: Daarna kan hij nooit meer blij zijn. Het verdere leven van de denneboom stelt niks meer voor, vergeleken met dit hoogtepunt. Ik zie hier het verschil met het verhaal van de verheerlijking van Jezus op de berg. Voor Jezus is dit moment van heerlijkheid juist de krachtbron om de komende teleurstellingen te doorstaan. En, misschien is het voor ons ook wel goed om momenten van puur geluk en godservaring als houvast te zien, als we het moeilijk hebben met de weg die we moeten gaan. Zo'n moment van geluk en godservaring, om op terug te kijken, zou er voor velen kunnen zijn zondagmorgen: er is een huwelijksinzegening en er wordt gedoopt. Momenten wellicht om nu of later kracht en inspiratie aan te ontlenen.