Het verhaal over de opvolging van Mozes door Jozua lijkt vooral over de rechtmatigheid van leiding te gaan. Dat Jozua de enig juiste toekomstige leider van het volk is, is dat de boodschap? Voor de eerste lezers misschien wel, maar wat moeten we daar dan vandaag aan ontlenen? Ik vind het lastig een raakvlak met vandaag te ontwaren, al maak ik bij mensen die gaan sterven vaak iets mee dat lijkt op de reactie van Mozes: niet reageren op het eigen einde, maar zorgen om wie achterblijft: hoe moet het verder? - Maar die kant wil ik nu niet op, dat zou de tekst geschikt maken voor b.v. zondag voleinding. Een paar dingen in de tekst vallen op die op een bijzondere positie van Mozes lijken te wijzen. Mozes mag, anders dan Mirjam en Aäron, het land van de belofte zien, ook al mag hij er niet binnengaan. Hij zal sterven met een beeld van het beloofde land op zijn netvlies. En na Mozes wordt het vinden van de wil van God anders: Jozua moet bij alle beslissingen eerst met de priester contact maken. Dat heeft Mozes nooit hoeven doen, hij had het "in zich". Had Mozes een meer directe verbinding met God dan het na hem ooit iemand zal kunnen hebben? Of is het de boodschap voor de mensen op de grens naar het land van belofte: God zal niet (meer) direct spreken, "van mond tot mond" zoals bij Mozes, maar zijn wil zal gezocht moeten worden - ?